অধীৰ স্বপ্ন

নকৰিবা কোনো প্ৰশ্ন

হে অধীৰ স্বপ্ন৷

ভাঙি গ’ল টোপনি

আৰু এতিয়া

অশান্ত সমুদ্ৰ ৷

ৰোৱা, ৰ’বলৈ দিয়া

অৰাজক লহৰ বোৰক৷

সমুদ্ৰ আৰু সপোনৰ মাজত

য’ত বিলীন হ’ব ধৰিছে

বিভাজক ৰেখাবোৰ

আকাশ নিৰাকাৰ৷

দিশবোৰ মুকলি হ’ব, সৌপিনে

চিকমিকাই আছে

লাৱণ্যময়ী দেহাকৃতিবোৰ

দিগন্তত

প্ৰকাশিত হ’ব ধৰিছে

পালতৰা নাওঁবোৰ৷

আৰু সমুখত

পাৰাপাৰ অপাৰ৷

নাজানো কেতিয়া, ক’ৰ পৰা

আৰম্ভ হ’ল

তোমাৰ-মোৰ যুগ্ম-যাত্ৰাৰ

সেই গন্তব্যস্থল৷

সকলো হ’বলগীয়া আছে

সুখ-দুখৰ সিপাৰে

তাত, নিজৰ সেই গন্তব্যস্থল

পোৱাৰ পাছত৷

তাত, যেতিয়া সপোনত

হয়তো হৈ আছে

বিলীন

নিদ্ৰা, অনন্ত৷

তেতিয়া নিজৰেই প্ৰতি হৈ

প্ৰশ্নাতীত তুমি

তাতেই গাবা

জীৱন-মুক্তিৰ গান৷

ঘটিত হ’বলৈ দিবা

চমত্কাৰ, সেই সৃষ্টিৰ…..

মূল: (হিন্দী) সতীশ জয়চৱাল

অনু: ডঃ মাখন লাল দাস