দেওবাৰৰ ৰাতিপুৱা

লগত যদি থাকে

কোনো কথাচহকী বন্ধুৰ ফোন নম্বৰ

তেতিয়া দেওবাৰৰ ৰাতিপুৱাটো

হৈ পৰে গুলজাৰ আৰু ভৰপূৰ,

এই কিছুসময় আগতেই

আমনি কৰিছিল মনটোৱে

মোৰ চহৰৰ পৰিচয়হীনতা

আৰু পুৰণি লোক হেৰাই যোৱা কথাকে লৈ,

যেনেদৰে হৈছিল আমাৰ ইয়াত

জাৰকালিৰ ৰাতিপুৱা

পুৰণিগছ থকা চাৰিআলিটোত

ৰ’দৰ উম লৈ লৈ, জিলাপীৰ সোৱাদ

তেনেদৰে অলকাপুৰীতো

হয়তো মানুহ গোট খাই আছে

হাটে চাৰিআলিয়ে

সজোৱা-পৰোৱা দোকানত

কথকী বন্ধুৱে

কথাৰ পাকতে লৈ যাব পাৰে

বিক্ৰমাদিত্যৰ উজ্জয়িনীৰ পৰা

মান্ডৱ মহলৰ যাত্ৰাত,

বিন্ধ্যাচল আৰু সাতপুৰাৰ উপত্যকাত

দেখুৱাব পাৰে

মেঘৰ খেল

নীলা কুৱঁলীৰ স'তে ৰ’দৰ মিলন,

তাত গাইডবোৰে সজাই-পৰাই ৰাখিছে

ৰূপমতীৰ প্ৰেম কাহিনী

তাত আজিও গায়

ভূপ ৰাগত ৰাজ বাহাদুৰে

তাত আজিও

জল-ক্ৰীড়া কৰে পৰীবোৰে

চম্পা পুখুৰীত

ফুলি থাকে ফুল, পুৰণি তালত,

কেনেকুৱা যে আছিল চাগে

ৰজা আৰু ৰাণীৰ দেওবাৰৰ ৰাতিপুৱাবোৰ

এনেকুৱা চিন্তাহীনতা আৰু আৰামৰ

কোনো কথাচহকী বন্ধুৰ স’তে

অতিবাহিত কৰা,

চকুৰ পচাৰতে মহলৰ পৰা ওলাই

ওঙ্কাৰেশ্বৰ ঘাটত,

আন কাৰোবাৰ ভাগ্যতনো ক’ত

তেনে দেওবাৰৰ ৰাতিপুৱা,

যেনেকুৱা আমাৰ ইয়াত…..

মূল: (হিন্দী) সতীশ জয়চৱাল

অনু: ডঃ মাখন লাল দাস