সুৰ্যমন্ত্ৰ পাঠ কৰি
সোণৰ হৈ যায়
নদী
যেতিয়া কবিতা পাঠ
কৰে
সূৰ্যই,
ৰ’দত জিলিকি আছে
সোণৰ নদী,
আঁহা বহোঁ, ইয়াতে
শীতল-ঘন
ছাঁত
দেৱদাৰুৰ শৰীৰৰ সতে
মূৰ দোৱাঁই
চকু মুদি
দেখোঁ
সপোন,
সপোনত নামি আহে
কিমানবোৰযে জলপৰী,
কবিতা-পাঠ কৰা নদী
নদীত অৱতৰিত হয়
পানীৰ পৰশ লয়
ৰাতিপুৱাৰ সূৰ্যই,
দেৱদাৰুত
দেৱতাৰ বসতি,
মোক গছ হৈ যাবলৈ দিয়া
হে দেৱতা
মোক কবিতা-পাঠ কৰিব'লে দিয়া
নদীক কবিতা হৈ যাব’লে দিয়া….
-----------------------
মূলঃ সতীশ জয়চৱাল (হিন্দী)
অনুঃ ডঃ মাখন লাল দাস
No comments:
Post a Comment