তেওঁৰ গছ-পাহাৰ….

তেওঁ গণাইছিল

গছবোৰৰ নাম     

যিবোৰৰ মাজেৰে আহি আছিল

ঝৰ ঝৰকৈ পাহাৰীয়া বতাহৰ সোঁত

আৰু বাজি আছিল

চেতাৰ

একেলগে অ’ত-ত’ত

শান্ত নিৰ্জন পাহাৰৰ

মনোৰম কোলাত,

হাতৰ তলুৱাৰ আঁৰৰ পৰা

তেওঁ ক’লে,

শুনা

আমাৰ সংগীত

আমাৰ গছ-পাহাৰৰ

আমাৰ বতাহৰ,

সেই সময় আছিল

কামনাবোৰ জগাই তোলাৰ

সম্মুখত আছিল

ওপৰলে উঠি যোৱা কেঁচা আলিবাট

সময়নো আছিল ক’ত

ক’ৰবাত থমকি ৰৈ

ঘন হৈ অহা উশাহবোৰ

কিছুসময় নিয়ন্ত্ৰণ কৰিবলে,

তেওঁ তেতিয়াই গৈ পাব লাগে

চাৰিআলিৰ আস্থান

সিফালৰ পৰা অহা

বাছখন গুচি যোৱাৰ আগতে,

সেই সময় আছিল

দিনৰ অন্তত

ঘৰলৈ ওভটাৰ,

এনে অৱস্থাত

কোনো কথাৰ বাবে

ক’তনো থাকিব পাৰে

কোনো অৱকাশ…..

মূল (হিন্দী) সতীশ জয়চৱাল

অনু: ডঃ মাখন লাল দাস